The Grand Final

Zaterdag 25 september is Grand Final Day. De naam zegt het al, de grote finale. Ik moet toegeven, het is gigantisch. Het is iets wat wij in Nederland niet kennen. Na 34 speelronden geven wij de kampioensschaal aan de gene met de meeste punten. Na acht bekerrondes geven wij de beker aan het team dat de finale wint. Hier spelen de beste acht na 22 ronden de finals, en de grand final bepaald direct wie er landskampioen is. Het is alsof Ajax en PSV in 1 wedstrijd moeten beslissen wie de beste is, en dan nog eens tien keer groter. Vergeleken met de Grand Final is de KNVB beker inderdaad geen prijs (insiders-joke).

De hele week stond al in het teken van deze wedstrijd. Caitlyn had haar kaartje al op zondagochtend geregeld. Daarnaast ook een kaartje voor een dinner met de spelers na afloop. En een kaartje voor volgende week vrijdagavond, wanneer de club de beste speler van het seizoen kiest. Allemaal tradities en ik wil niet weten hoeveel dollars het allemaal kost.

Ons balkon was uiteraard versiert, met ballonnen en posters achter de ramen. Door de week zijn er in de stad de hele tijd activiteiten. Vrijdag was de “grand final parade”, waarbij de spelers van beide teams in een auto door de stad worden gereden en na afloop een kleine toespraak houden, voor ongeveer 100.000 mensen op de straat. Het is alsof de Coolsingel volstroomt na en prijs voor Feyenoord, maar dan voor de wedstrijd.

De avond ervoor is de grote footy show. Normaal is dat een wekelijks tv programma, nu wordt “even” de Rod Laver Arena (Australian Open finale, 20.000 toeschouwers) gebruikt om de show (3,5 uur) te presenteren, vol met artiesten, nabeschouwingen op het hele seizoen en uiteraard de voorbeschouwing voor de volgende dag. Caitlyn heeft weinig geslapen, net als ik deed voor de WK finale in juli. ‘s Ochtends een ontbijt met de hele familie en met 10 nerveuze mensen om me heen met trillende handen en onrusitge voeten werd zelf ik nerveus. Daarna was er de scheiding van mensen met kaart naar het stadion en de mensen zonder kaart voor de tv. Of naar de Myer Music bowl (40.000) of Federation Square (15.000) of ergens in een pub kijken. Footy is hier geen sport, footy is religie in de puurste vorm.
Collingwoods laatste titel was in 1990 (en maar 1 in de laatste 32 jaar). St. Kilda wacht al sinds 1966 en verloor vorig jaar de finale in de laatste minuten. 100.016 mensen in het stadion en een geweldige wedstrijd. Collingwood had een betere eerste helft, een ruime voorsprong en zat kansen om een definitef gat te slaan. St Kilda had een goede tweede helft en kwam 10 minuten voor tijd voor. En vier minuten voor tijd was het een gelijke stand.
De eindstand was 9-14-68 vs 10-8-68. Ze kennen hier geen verlenging. Ze kennen hier geen penalties. Voor het eerst sinds 1977 is het heel simpel: “Come again next week”.

Ik ben leeg, op en kapot. En we moeten het komende week weer doen. Nieuwe ronde, hopelijk nieuwe kansen op een wedstrijdkaart. Volgende week ook weer werken en vanaf woensdag Margreet hier op bezoek hebben. Kan ik eindelijk weer eens in het Nederlands met iemand praten......

UPDATE 27-09: Nieuwe ronde, nieuwe kansen. Ook als het de kaartverkoop betreft. En aanstaande zaterdag kan ik wel naar binnen. Voor 'slechts' 150 dollar een standing room kaart kunnen kopen, voor misschien wel de enige replay-grand-final in m'n leven.