40 / 161 Sturt Street

Knip + plak 40/161 Sturt Street, Southbank, Victoria, Australia in de zoekbalk van Google Maps en je ziet waar ik nu woon. Vooral de luchtfoto laat mooi zien hoe dichtbij de rivier, de stad, de stadions en de grote parken zijn. South Melbourne is een hele aardige wijk met de dichtsbijzijnde markt en supermarkt en Albert Park is waar de Formule 1 Grand Prix ieder jaar is. Allemaal op loopafstand.
Zodra je het gebouw uitstapt en richting de stad loopt, zie je al meteen het hoogste gebouw van Melbourne. De tram stopt ook voor de deur, handig met het huidige regenachtige weer. Binnen wonen we op de zevende verdieping, geen uitzicht op de stad, maar wel (met moeite) op de baai. Een grote woonkamer + keuken, twee slaapkamers en een badkamer, die allemaal groter en ruimer zijn dan in Dordrecht. De huurprijs per maand is ook groter, ongeveer 4 keer wat ik in Nederland betaal........
Die huurprijs kunnen we betalen, omdat ik werk heb! Maandag 20 september begin ik bij de City of Casey, een gemeente richting het zuid-oosten, ongeveer een uur met de trein vanaf Flinders Street. In principe heb ik een contract voor drie maanden (tot en met 31 december), met een opzegtermijn van één dag, voor beide partijen. Ideaal. Het sollicitatiegesprek maandag ging erg goed, op dit moment werkt er een Canadese backpacker op dezelfde manier, dus ze weten wat ze ongeveer kunnen verwachten.

Omdat ik de komende twee weken geen werk heb en het de komende maanden lastig kan worden om te reizen met het werk, is voor volgende week een "kleine" trip naar Darwin geboekt. Darwin is "maar" 4,5 uur vliegen naar het noorden en ligt dichter bij Indonesië dan bij Melbourne. Aanstaande maandag vertrek ik, na een druk weekend met footy op vrijdagavond (nr2 - nr3), misschien voetbal op zaterdagmiddag, footy op zaterdagavond (nr1-nr4) en rugby op zondagmiddag. Ik verveel me dus helemaal niet ;-).

Winter in Melbourne

Vandaag (maandag 30 augustus) is een zonnige dag in Melbourne. 17 graden, nauwelijks wind, blauwe lucht en een hele sterke zon die de boel lekker opwarmt. Voor wie denkt dat de zon altijd schijnt in Australie: Dit is de beste dag sinds ik hier ben. De rest van de week verwachten ze iedere dag een paar buien en zal de koude wind me er weer aan herrinneren dat mijn winterjas op de kapstok in Dordrecht hangt…..

Het is winter hier. En bij winter horen wintersporten. In Nederland denken we dan aan schaatsen, in Australie kan je skieen. Op ongeveer 5,5 uur rijden zijn er bergen waar nu sneeuw ligt. Helaas kost een trip naar de sneeuw (inclusief overnachtingen en het huren van de spullen + kleding) als snel 400 euro per dag. Dus dat heb ik afgelopen week niet gedaan.

In de Docklands (zie vorige blog) staat een nieuw “icehouse”. Een kleine hal met een ijshockeybaan en een tribune voor 1.000 mensen. Al met al kleiner dan de nieuwe schaatsbaan op de sportboulevard, al wordt die ook geen 400 meter. Dit weekend waren de Australian Ice Hockey League Finals Series 2010. IJshockey dus. De normale competitie bestaat uit 7 teams, en na 24 wedstrijden spelen de beste 4 een halve finale op zaterdag en de finale op zondag.

Dus na een drukke zaterdag met een footy wedstrijd (Hawthorn – Collingwood 98-95) en Caitlyn’s verlate verjaardagsfeest gingen we zondagmiddag kijken naar Melbourne Ice – Adelaide Adrenaline. Ik was nog nooit bij ijshockey in Nederland geweest, maar in Australie is de sfeer heel Amerikaans. Dezelfde melodietjes als het spel stil ligt en dezelfde show eromheen. Een uitverkocht icehouse met veel Canadezen en Amerikanen met een shirt van hun thuisteam zorgde voor een geode sfeer en uiteindelijk won Melbourne z’n eerste kampioenschap sinds de start van een landelijke competitie.

Verder was vorige week vooral zoeken naar een baan. Ik heb nu vijf detacheringsbureaus die voor mij op zoek zijn naar een baan. Daarnaast ben ik “binnenlandse” reisjes aan het plannen (soms nog steeds met vluchten van meer dan vier uur), alleen gaat dat lasting omdat ik ook in Melbourne wil zijn als ik een echt sollicitatiegesprek zou hebben. Maar zeg nou zelf, wie wil deze jongeman niet aannemen? (en ja, die douchekop hangt erg laag, dus ik moet iedere ochtend door m’n knieen zakken om te kunnen douchen……)

Zaterdagochtend 6.41

Toevallig wakker, laptop opstarten: teletekst.nos.nl ---> 829

FC Dordrecht - Helmond Sport 0-1.

Derde 0-1 op rij, nog steeds op -1. Dit mag niet het jaar zijn waarin we degraderen naar de topklasse. Echt niet.

Melbourne (1)

Zaterdag waren dan de verkiezingen. De uitslag van de verkiezingen is nog steeds niet bekend. Dit komt ook door het systeem van kiesmannen: Australië is in 150 gebieden opgedeeld, ieder gebied heeft één persoon in de “tweede kamer”. Voor ieder gebied (electorate) is het dus alles of niets: je wint of je verliest. Als er geen kandidaat is met meer dan 50% van de stemmen, dan worden de voorkeursstemmen geteld, net zo lang totdat een kandidaat een meerderheid heeft. Het kan dus zijn dat een partij landelijk 12% van de stemmen heeft, maar uiteindelijk maar één zetel krijgt. Persoonlijk vind ik het Nederlandse systeem stukken eerlijker, al gaat het formeren van een nieuw kabinet hier stukken sneller. Aan het eind van deze week zijn ze sowieso klaar.

De drie dagen voor de verkiezingen stond ik in de hal van een kantoorgebouw mensen de richting van het stemlokaal te wijzen, op zaterdag had ik nog mooier werk. In plaats van binnen stond ik nu buiten, zonder stoel, tien uur lang kiezers van buiten de staat Victoria een trap op te sturen. Lokale kiezers kregen van mij de mededeling dat ze of naar het stadhuis, of naar een basisschool toe moisten. Allebei 10 tot 15 minuten lopen, dus behoorlijk veel pissige Australiërs gezien. Beveiliger Bill heeft me de dag door geholpen, niet dat het onveilig was, maar met prachtige verhalen tijdens de dodelijk saaie uren. Dankzij hem ben ik nu enthausiast geworden over Adelaide.

Van reizen binnen Australie is voorlopig nog niets terecht gekomen. Ben te druk bezig met het zoeken van een baan voor meerdere weken / maanden. Als ik die heb, weet ik hoeveel vrije dagen ik heb en kan ik echt gaan plannen. De afgelopen drie weken ben ik continu in Melbourne geweest en dus gaat de blog vandaag vooral over de stad waar ik nu woon.

Melbourne
Met meer dan 4 miljoen inwoners is Melbourne de grootste en de hoofdstad van Victoria. Pas rond 1850 hebben de eerste Engelsen hier een stadje gesticht en met de vondst van goud twintig jaar later is de groei van de stad begonnen. In 1901 is Australie één land geworden en ruim 25 jaar was Melbourne de hoofdstad, voordat Canberra special als regeringscentrum gebouwd werd. De stad heeft ook iets weg van een hoofdstad, met imposante statige (Britse) gebouwen, zoals Flinders Street Station

De bevolking is ontzettend multicultureel. Meer dan éénderde is wat wij in Nederland allochtoon noemen: zelf of één van beide ouders is niet in Australie geboren. Daarnaast is ook alles wat wel ‘Australisch’ is, ontzettend gemengd van achtergrond. Melbourne heeft het oudste Chinatown ter wereld. Na Athene is Melbourne de stad met de meeste Griekse inwoners ter wereld. Nguyen (Vietnamees) is de op één na meest voorkomende naam in het telefoonboek. De nieuwste generaties immigranten komen vooral uit India en Pakistan. Melbourne (en Sydney) hebben daarmee een compleet andere bevolkingsopbouw dan de rest van het land.

[foto trip 3: P……. Chinatown]

De stad zelf is een grid en ligt op de noordoever van de Yarra rivier, die uiteindelijk uitmond in een baai. Binnen het grid is het een mengeling van nieuwe, hoge wolkenkrabbers en oudere gebouwen, daarbuiten is het één grote vlakte van laagbouw. Suburb na suburb na suburb, met een enkele sociale woningbouwtoren maar toch vooral met huizen met voor- en achtertuin of volledig vrijstaand. Alle woningen zijn wel verschillend, in tegenstelling tot de rijtjes is Nederland.
De laatste 15 jaar is de stad ook flink aan het ontwikkelen. Eerst is de sprong naar de zuidkant van de rivier gemaakt, waar het hoogste uitkijkpunt van het zuidelijk halfrond onder andere staat. Samen met Crown, het enige legale casino in de hele staat zorgt dat voor voldoende aantrekkingskracht. Daarna zijn ze begonnen met de Docklands, het oude havengebied ten westen van het centrum. Met een nieuw stadion (type Arena, dak kan dicht) en een reuzenrad dachten ze ook hier veel publiek naartoe te trekken. Het Reuzenrad is een groot drama wat sinds de opening maar twee weken heeft gewerkt. Voor mijn gevoel mist de docklands nog echt iets om als stedelijk gebied serieus genomen te worden.



Voor planologen is het een hartstikke interessante stad. Alleen lukt het mij nog niet om een baan te vinden. Werkgevers willen of dat ik langer kan blijven dan tot het eind van het jaar, of ze vragen per se om ervaring in Victoria vanwege de wetgeving…..

Verkiezingen

Australie is momenteel in de ban van de landelijke verkiezingen. Aanstaande zaterdag moeten ze naar de stembus. Inderdaad, ze moeten: stemmen is hier verplicht en niet komen is strafbaar (150 dollar boete).

Het leuke is dat de verkiezingen over dezelfde onderwerpen gaann als in Nederland een paar maanden terug. De rechtste liberalen vinden dat de overheid veel te veel uitgeeft, dat de staatsschuld veels te hoog is en ze beloven om de boten te stoppen. Boten? De boten. Vol met “illegale immigranten”. Die allemaal crimineel zijn en de banen van de blanken pikken.

Het leuke is dat het merendeel (90%+) van de immigranten gewoon per vliegtuig komt. De meeste illegalen zijn………….Amerikaan, binnengekomen op een toeristenvisum en nooit meer weggegaan. Het hele onderwerp van de ‘boat people’ zoals ze genoemd worden, slaar nergens op. Er is in Australie een debat aan de gang over de maximum “carrying capacity” van dit land, voornamelijk ingegeven vanuit een fileprobleem en mensen die steeds verder reizen naar hun werk. Maar er zijn mensen in dit land, met 21 miljoen inwoners op de oppervlakte van heel Europa, die “vol is vol” staan reopen. Omdat hun voorouders toevallig 150 tot 50 jaar eerder met een boot hier kwamen………

De hele verkiezingscampagne is een smerige. Eigenlijk hebben de Australiers een twee-partijen systeem. Labour (links) en de Liberals (rechts) zijn continu met elkaar aan het strijden om de stemmen. Andere partijen als de Greens (mij iets te veel boomknuffelaars) en Family First (veel te conservatief christelijk……….Urk, Staphorst, dat rijtje) spelen geen echte rol van betekenis.

Op tv gaan de reclames nergens anders over en wordt de ene stoot onder de gordel gepareert met leugens over de andere partij. Verder is het vooral een grote poppenkast…….de liberals komen drie dagen voor de verkiezingen met hun financiele doorrekening van hun plannen. Drie dagen………en dan niet eens door het “Centraal Planbureau” maar door een ‘onafhankelijk’ onderzoeksbureau.

Het is vooral een verkiezing tussen de twee iconen: Julia Gillard, met fel rood haar, een grote neus en de eerste vrouwelijke premier versus Tony Abbott, met een fel rode speedo zwembroek en flaporen. Dat is het niveau waarop het wordt uitgevochten. Waar we in Nederland doodgegooit warden met ‘inhoudelijke’ debatten, hebben hier de twee leiders nog geen enkele keer tegenover elkaar gestaan.

Mijn rol in de verkiezingen? De laatste twee dagen heb ik bij een stembureau gezeten waar mensen hun “early vote” kwijt kunnen. Of beter gezegd, bij de deur van het kantoorgebouw ernaast gestaan. Omdat ik geen Australisch staatsburger ben, mag ik niet in het stembureau werken. Dus alles wat ik doe is “up those stairs, to the left, across the lane and up the stairs into the other building” zeggen tegen stemmers. Ongeveer 350 keer per dag. Voor 19 dollar per uur.

Het is wederom geen geweldig werk, maar ik kom tenminste ergens voor uit bed. Het wordt tijd dat het eerste lange weekend of een kleine vakantie geboekt gaat worden, dan heb ik tenminste iets om naar uit te kijken tijdens de jacht op een echte baan.

Werk!

Na een eerste eneverende voetbalavond (zie vorige blog) was het vrijdagochtend tijd om een baan te zoeken. Volledig in pak naar m’n eerste afspraak met een consulting-bureau. Het is de makkelijkste manier om een baan te zoeken: ik hoef hen alleen maar duidelijk te maken wat m’n kwaliteiten zijn, en zij gaan voor mij op zoek.

Het eerste gesprek ging aardig, wederom complimenten voor m’n geode Engels (altijd fijn om te horen) en ze verwachten een slagingskans van ongeveer 50% voor een baan als ‘strategic planner’ bij een city council (= gemeenteniveau) ergens in Melbourne.

Aan het eind van de middag werd ik al meteen gebeld: je kan maandag beginnen! Bij de city of Melbourne! En ik ga daar…………..touristen op de tourist-shuttle-bus tellen. Twee dagen lang. Als tijdelijk werk. Inderdaad, niet meteen wat ik gehoopt had.

Sommige van mijn lezers zullen nog wel weten hoe ik een paar jaar geleden de zomer doorkwam: bijhouden of de treinen en bussen op tijd reden bij de bushalte of op het station. Ik heb nu dus internationale ervaring in het tellen van het openbaar vervoer. Het tellen ging uiteindelijk op maandag niet door, maar wel op dinsdag en woensdag. Per dag deed de bus vier rondjes, dus acht in totaal. Acht keer langs dezelfde bezienswaardigheden. (http://www.thatsmelbourne.com.au/Documents/General/Tourist-shuttle.pdf)

Het eerste rondje is leuk. Ik had nooit in die bus gezeten, dus het automatische commentaar is nieuw en interessant. Het tweede rondje begint de verveling toe te slaan, het derde rondje irriteert en bij het vierde rondje ben je het volledig spuugzat. Gelukkig had ik de tweede dag m’n mp3 speler bij me om de dag door te komen. Ook mocht ik nu de voordeur tellen, waar he teen stuk drukker is dan achterin. Het belangrijkste: aanstaande woensdag krijg ik m’n eerste (bescheiden) Australise salaris!

Vorig weekend verder uiteraard ook naar het ‘footy’ geweest, Collingwood (mijn team en momenteel eerste) tegen Geelong (tweede) in de Melbourne Cricket Ground, een bescheiden stadionnetje voor ongeveer 102.000 mensen. Deze wedstrijd trok ongeveer 94.000 toeschouwers, maar gek genoeg red de sfeer het in het stadion bij lange na niet bij dat van Europees voetbal. Het zal ermee te maken hebben dat het publiek hier volledig gemengd is, zowel in man-vrouw verhouding als tussen het uit- en thuispubliek.

Maar absoluut een geweldige wedstrijd. AFL is de enige sport waarbij missen (een behind) nog steeds een punt oplevert (een doelpunt zijn er 6), en waarbij bijna alle sort tackles zijn toegestaan. Het is snel en er gebeurd continu iets, waardoor het heel makkelijk is om het spel leuk te vinden, zonder alle regels precies te kennen. Met een eindstand van 107-84 waren wij heel erg tevreden en daarmee gaat Collingwood als eerste de ‘finals’ in, die over 3 weken beginnen. De wedstrijd van dit weekend tegen Essendon was een stuk minder spannend: 162-64. Een verschil van bijna 100 punten is gewoon een teg root niveauverschil.

Vorige week zondag naar Ikea, geweest, wat er van binnen precies hetzelfde uitziet als in Nederland. ‘s Avonds de nieuwe billy (boekenkast) en bjork? (tv meubel) in elkaar gezet. Verder door de weeks vooral druk bezig geweest met het praten met mensen over het vinden van werk, helaas zonder veel success tot nu toe. Veel mensen hebben m’n cv, maar niemand nodigt met tot nu toe uit voor een gesprek. Voor de komende week staat niets meer gepland, geen interviews en geen tijdelijk werk. Het is dus tijd om het over een andere boeg te gooien: agressiever, meer bellen, meer doorvragen en minder afwachten. Nog geen concrete plannen om verder te gaan reizen, eerst kijken of die baan nu gaat lukken of niet.

Eerste dag in Melbourne

Na een nachtvlucht met een uurtje slaap was het donderdagochtend dan eindelijk tijd om in Australie te landen. Veronica zend de serie “border patrol” uit over de grenscontroles op dit eiland, met altijd Aziatische reizigers die koffers vol met verboden etenswaren of beschermde diersoorten meenemen en backpackers die met een verkeerd visum het land in proberen te komen. Ik was dus op het ergste voorbereid en zag mezelf al in een klein kamertje ondervraagd worden. Uiteindelijk liep ik binnen 30 minuten nadat het vliegtuig geland was door “de deuren”, zonder lastige vragen, zonder controle van mijn baggage………en zonder Caitlyn die me op zou halen. Het ging zoveel sneller dan verwacht, dat zij nog in de bus naar het vliegveld zat.

De eerste uren in Melbourne meteen het hoognodige regelen. Als eerste een simkaart met Australisch nummer (0061 431687081) en een Australische bankrekening. Daarna de grote doos van 9,9 kg met allemaal kleren, schoenen en andere zooi opgehaald bij het postkantoor, voordat ik eindelijk wat uurtjes slaap kon inhalen (twee nachten in vliegtuigen en drie nachten in een oncomfortabel en warm stapelbed in Seoul zorgen voor een behoorlijk tekort). En wat doe je dan op de eerste avond? “Uiteraard” voetbal kijken!

Melbourne is de stad van “footy” --> Australian Rules Football. Met 10 van de 16 landelijke ploegen zijn ze heel goed vertegenwoordigd. Iedereen heeft een team, de meeste sinds hun geboorte. Het is zo populair dat voetbal (soccer) er onmogelijk mee kan concurreren. Sinds 2005 is de A-League de opvolger van de national football league en proberen ze deze sport hier populairder te maken. Melbourne Victory is in 5 jaar twee keer kampioen geworden en daarmee de grootste club. Melbourne Heart is een nieuw opgericht team wat dit seizoen voor het eerst meedoet. En omdat “footy” op vrijdag-zaterdag en zondag wordt gespeeld, speelde Heart op een donderdagavond z’n allereerste wedstrijd. Dus in de vrieskou (graad of 6) naar AAMI Park, het nieuwe stadion van 25.000 mensen, special voor voetbal en rugby gebouwd.

Heart heeft een behoorlijke Nederlandse delegatie. John van ‘t Schip is coach, Gerald Sibon loopt in de spits en Rutger Worm dwarrelt op de vleugel rond. Ze proberen ook “Nederlands” te spleen met een 4-3-3 systeem, veel de vleugels zoeken en voorzetten geven. Helaas voor Heart in een veel te laag tempo. Central Coast Mariners, met Patrick Zwaanswijk in de verdediging, speelde veel opportunistiser en won daardoor ook terecht, met 0-1.

Het niveau viel me erg tegen. Ben bij FC Dordrecht natuurlijk al aan soms dramatisch slecht voetbal gewend, maar de A-League is niet beter, eerder slechter. Dat is ook niet gek als ze onze afdankertjes krijgen (Sibon is bijna 40, Worm kon in Nederland geen club vinden, Zwaanswijk is 35 en doet het voor het ‘avontuur’ [lees: geld]).

Opvallend is dat er ‘gewoon’ 11.000 toeschouwers komen kijken. Ondanks het slechte, koude weer. Ondanks de donderdagavond. Als de resultaten uitblijven, denk ik wel dat hetaantal snel zal dalen, en dat Van’t Schip snel ontslagen gaat worden. Gewoon een voorgevoel.

De volgende wedstrijd wordt waarschijnlijk de derby, Victory - Heart op 2 oktober. Tot dan zal ik me bezig moeten houden met "footy". Gelukkig heeft Caitlyn me 'overseas member' van Collingwood gemaakt, dus kaartjes voor de gewone competitie zijn geen probleem. De finals (soort playoffs) in september worden wel lastig, zo niet onmogelijk. Hier werken nu.nl en teletekst.nos.nl ook hier, dus ik weet dat Ajax naast de Cruijfschaal meteen twee punten (en nu al de titiel?) in Groningen laat liggen, ken de loting met Dinamo Kiev, AA Gent, Celtic, FK Aktobe en Sibir Novosibirsk en weet Oranje-B gisteravond gelijk heeft gespeeld in Oekraine.

En voor iedereen die niet van voetbal houdt, de volgende blog zal weer over 'normale' dingen gaan. ;-)

Zweten in Seoul

Na een laatste rare week op werk (weinig meer te doen) en nog veel hele late afscheidsavondjes was het zaterdag dan zover: tijd om weg te gaan. Nadat de familie me heft uitgezwaaid met een rottig klein toestel naar Praag, voordat de 10-uur zit naar Korea begon. Veel films kijken en weinig slapen in een oncomfortabele houding is niet mijn favoriete bezigheid.

De laatste jaren heb ik al veel van het oosten van Azie gezien. Toch blijft het iedere keer een cultuurshock. De gigantische miljoenensteden met een gigantische dichtheid en eindeloze (soms troosteloze) hoogbouw maken toch echt duidelijk dat Nederland geen steden maar alleen maar dorpen kent. Vanaf Seoul Tower heb je een goed overzicht over hoe eindeloos die bebouwde massa doorgaat.

In Amsterdam leggen ze met de grootste moeite in 10 jaar tijd negen kilometre metro aan, in Korea doen ze dat volgens mij per dag. Een gigantisch metrostelsel, waar de chipkaart al jarenlang foutloos werkt, stations meer dan 30 uitgangen kunnen hebben en digitale reisinformatie naast de gasmaskers hangt.

De drukte op straat is ook een wereld van verschil. In de binnenstad van Dordrecht kan je een kanon afschieten zonder dat iemand het merkt (ok, wk voetbal, kerstmarkt, big rivers misschien niet). In Azie is het wel druk op straat, minstens van ‘s ochtends 9 tot ‘s avonds 9.

Maar de grootste schok is toch iedere keer het weer. In Nederland hebben we he took bloedheet gehad tijdens het WK, maar het is andere warmte. In Seoul lag ere en deken van wolken / smog over de stad, een gigantische luchtvochtigheid waardoor na vier minuten wandelen het zweet overal uit je lijf komt. De enige optie tussen een en half 4 is binnen de airco opzoeken, ook al is het “maar” 28 graden buiten. Of doen wat de halve stad ‘s avonds doet: met het halve gezin naar de weer in de stad teruggebrachte Cheonggyecheon-stroom en uitgebreid in het water en de fonteinen spelen.

Wat heb ik in die drie dagen gedaan? Vooral gezocht naar de verschillen met Japan en China. Natuurlijk zijn er ook veel dingen hetzelfde, zoals de stijl van de temples en paleizen. Alleen versieren de Koreanen ze meer kleurrijk. Verder zijn ze vooral ook erg groot, maar dat is niet gek als je weet dat Seoul simpelweg “hoofdstad” betekend.

Uiteraard mogen stadions op vakantie niet ontbreken, de teller staat nu op 151. Seoul heeft onder andere het World Cup Stadium (2002) en het Olympisch Stadion (1988). Het WK stadion is een moderne bak, met grijze stoeltjes en waar alles perfect volgens de Fifa-voorschriften geregeld is. Het Olympic Stadium heft wel karakter. Vooral als je helemaal vrij in de catacomben rond kan lopen en vervolgens op je gemak over de 400 meter baan kan slenteren. Had ook makkelijk op het veld kunnen voetballen, of zoals de locale Koreanen doen, in de lunchpauze op de tribune liggen slapen. Ook het Olympisch Museum (niet bij het stadion maar drie metrohaltes verder) is een must do.
En verder de “gewone” museums als het Nationale Museum met vooral zeer veel schoolkinderen. Het oorlogsmuseum was wel zeer indrukwekkend (net als het Australische in Canberra, het zou voor Nederland niet slecht zijn als we ook zo’n museum zouden hebben) en vooral ook leerzaam over de Koreaanse oorlog. Ze waren al in 1910 door de Japanners bezet, in 1945 opgesplits in een Russisch en Amerikaans deel en waar Duitsland inmiddels alweer twintig jaar een land is, is Korea nog steeds verdeeld. Het scheelde trouwens niets of ze waren in 1950 bijna volledig communistisch geworden.
Seoul ligt maar 30 kilometer van de grens met Noord-Korea en was in 1950 dan ook binnen drie dagen veroverd. De grens is denk ik de best bewaakte in de wereld en tegenwoordig zijn ze dan ook vooral banger voor chemische, biologisch aanval of een atoombom. Bij het VVV in Seoul kan je dan ook een Engelstalige folder krijgen wat je moet doen in die gevallen……..

Buitenlanders moeten zich meer zorgen maken tijdens het bestellen van het eten. Gewoon iets kiezen op de menukaart op basis van een grappig Koreaans teken of een leuk plaatje kan ertoe leiden dat je belachelijk pittig eten voorgeschoteld krijgt. Daarin is het dan ook echt anders dan China.

Kortom: Prima land voor een stopover! Beter dan die zandbak die zich Dubai noemt……