Werk!

Na een eerste eneverende voetbalavond (zie vorige blog) was het vrijdagochtend tijd om een baan te zoeken. Volledig in pak naar m’n eerste afspraak met een consulting-bureau. Het is de makkelijkste manier om een baan te zoeken: ik hoef hen alleen maar duidelijk te maken wat m’n kwaliteiten zijn, en zij gaan voor mij op zoek.

Het eerste gesprek ging aardig, wederom complimenten voor m’n geode Engels (altijd fijn om te horen) en ze verwachten een slagingskans van ongeveer 50% voor een baan als ‘strategic planner’ bij een city council (= gemeenteniveau) ergens in Melbourne.

Aan het eind van de middag werd ik al meteen gebeld: je kan maandag beginnen! Bij de city of Melbourne! En ik ga daar…………..touristen op de tourist-shuttle-bus tellen. Twee dagen lang. Als tijdelijk werk. Inderdaad, niet meteen wat ik gehoopt had.

Sommige van mijn lezers zullen nog wel weten hoe ik een paar jaar geleden de zomer doorkwam: bijhouden of de treinen en bussen op tijd reden bij de bushalte of op het station. Ik heb nu dus internationale ervaring in het tellen van het openbaar vervoer. Het tellen ging uiteindelijk op maandag niet door, maar wel op dinsdag en woensdag. Per dag deed de bus vier rondjes, dus acht in totaal. Acht keer langs dezelfde bezienswaardigheden. (http://www.thatsmelbourne.com.au/Documents/General/Tourist-shuttle.pdf)

Het eerste rondje is leuk. Ik had nooit in die bus gezeten, dus het automatische commentaar is nieuw en interessant. Het tweede rondje begint de verveling toe te slaan, het derde rondje irriteert en bij het vierde rondje ben je het volledig spuugzat. Gelukkig had ik de tweede dag m’n mp3 speler bij me om de dag door te komen. Ook mocht ik nu de voordeur tellen, waar he teen stuk drukker is dan achterin. Het belangrijkste: aanstaande woensdag krijg ik m’n eerste (bescheiden) Australise salaris!

Vorig weekend verder uiteraard ook naar het ‘footy’ geweest, Collingwood (mijn team en momenteel eerste) tegen Geelong (tweede) in de Melbourne Cricket Ground, een bescheiden stadionnetje voor ongeveer 102.000 mensen. Deze wedstrijd trok ongeveer 94.000 toeschouwers, maar gek genoeg red de sfeer het in het stadion bij lange na niet bij dat van Europees voetbal. Het zal ermee te maken hebben dat het publiek hier volledig gemengd is, zowel in man-vrouw verhouding als tussen het uit- en thuispubliek.

Maar absoluut een geweldige wedstrijd. AFL is de enige sport waarbij missen (een behind) nog steeds een punt oplevert (een doelpunt zijn er 6), en waarbij bijna alle sort tackles zijn toegestaan. Het is snel en er gebeurd continu iets, waardoor het heel makkelijk is om het spel leuk te vinden, zonder alle regels precies te kennen. Met een eindstand van 107-84 waren wij heel erg tevreden en daarmee gaat Collingwood als eerste de ‘finals’ in, die over 3 weken beginnen. De wedstrijd van dit weekend tegen Essendon was een stuk minder spannend: 162-64. Een verschil van bijna 100 punten is gewoon een teg root niveauverschil.

Vorige week zondag naar Ikea, geweest, wat er van binnen precies hetzelfde uitziet als in Nederland. ‘s Avonds de nieuwe billy (boekenkast) en bjork? (tv meubel) in elkaar gezet. Verder door de weeks vooral druk bezig geweest met het praten met mensen over het vinden van werk, helaas zonder veel success tot nu toe. Veel mensen hebben m’n cv, maar niemand nodigt met tot nu toe uit voor een gesprek. Voor de komende week staat niets meer gepland, geen interviews en geen tijdelijk werk. Het is dus tijd om het over een andere boeg te gooien: agressiever, meer bellen, meer doorvragen en minder afwachten. Nog geen concrete plannen om verder te gaan reizen, eerst kijken of die baan nu gaat lukken of niet.