Eerste dag in Melbourne

Na een nachtvlucht met een uurtje slaap was het donderdagochtend dan eindelijk tijd om in Australie te landen. Veronica zend de serie “border patrol” uit over de grenscontroles op dit eiland, met altijd Aziatische reizigers die koffers vol met verboden etenswaren of beschermde diersoorten meenemen en backpackers die met een verkeerd visum het land in proberen te komen. Ik was dus op het ergste voorbereid en zag mezelf al in een klein kamertje ondervraagd worden. Uiteindelijk liep ik binnen 30 minuten nadat het vliegtuig geland was door “de deuren”, zonder lastige vragen, zonder controle van mijn baggage………en zonder Caitlyn die me op zou halen. Het ging zoveel sneller dan verwacht, dat zij nog in de bus naar het vliegveld zat.

De eerste uren in Melbourne meteen het hoognodige regelen. Als eerste een simkaart met Australisch nummer (0061 431687081) en een Australische bankrekening. Daarna de grote doos van 9,9 kg met allemaal kleren, schoenen en andere zooi opgehaald bij het postkantoor, voordat ik eindelijk wat uurtjes slaap kon inhalen (twee nachten in vliegtuigen en drie nachten in een oncomfortabel en warm stapelbed in Seoul zorgen voor een behoorlijk tekort). En wat doe je dan op de eerste avond? “Uiteraard” voetbal kijken!

Melbourne is de stad van “footy” --> Australian Rules Football. Met 10 van de 16 landelijke ploegen zijn ze heel goed vertegenwoordigd. Iedereen heeft een team, de meeste sinds hun geboorte. Het is zo populair dat voetbal (soccer) er onmogelijk mee kan concurreren. Sinds 2005 is de A-League de opvolger van de national football league en proberen ze deze sport hier populairder te maken. Melbourne Victory is in 5 jaar twee keer kampioen geworden en daarmee de grootste club. Melbourne Heart is een nieuw opgericht team wat dit seizoen voor het eerst meedoet. En omdat “footy” op vrijdag-zaterdag en zondag wordt gespeeld, speelde Heart op een donderdagavond z’n allereerste wedstrijd. Dus in de vrieskou (graad of 6) naar AAMI Park, het nieuwe stadion van 25.000 mensen, special voor voetbal en rugby gebouwd.

Heart heeft een behoorlijke Nederlandse delegatie. John van ‘t Schip is coach, Gerald Sibon loopt in de spits en Rutger Worm dwarrelt op de vleugel rond. Ze proberen ook “Nederlands” te spleen met een 4-3-3 systeem, veel de vleugels zoeken en voorzetten geven. Helaas voor Heart in een veel te laag tempo. Central Coast Mariners, met Patrick Zwaanswijk in de verdediging, speelde veel opportunistiser en won daardoor ook terecht, met 0-1.

Het niveau viel me erg tegen. Ben bij FC Dordrecht natuurlijk al aan soms dramatisch slecht voetbal gewend, maar de A-League is niet beter, eerder slechter. Dat is ook niet gek als ze onze afdankertjes krijgen (Sibon is bijna 40, Worm kon in Nederland geen club vinden, Zwaanswijk is 35 en doet het voor het ‘avontuur’ [lees: geld]).

Opvallend is dat er ‘gewoon’ 11.000 toeschouwers komen kijken. Ondanks het slechte, koude weer. Ondanks de donderdagavond. Als de resultaten uitblijven, denk ik wel dat hetaantal snel zal dalen, en dat Van’t Schip snel ontslagen gaat worden. Gewoon een voorgevoel.

De volgende wedstrijd wordt waarschijnlijk de derby, Victory - Heart op 2 oktober. Tot dan zal ik me bezig moeten houden met "footy". Gelukkig heeft Caitlyn me 'overseas member' van Collingwood gemaakt, dus kaartjes voor de gewone competitie zijn geen probleem. De finals (soort playoffs) in september worden wel lastig, zo niet onmogelijk. Hier werken nu.nl en teletekst.nos.nl ook hier, dus ik weet dat Ajax naast de Cruijfschaal meteen twee punten (en nu al de titiel?) in Groningen laat liggen, ken de loting met Dinamo Kiev, AA Gent, Celtic, FK Aktobe en Sibir Novosibirsk en weet Oranje-B gisteravond gelijk heeft gespeeld in Oekraine.

En voor iedereen die niet van voetbal houdt, de volgende blog zal weer over 'normale' dingen gaan. ;-)