The Grand Final

Zaterdag 25 september is Grand Final Day. De naam zegt het al, de grote finale. Ik moet toegeven, het is gigantisch. Het is iets wat wij in Nederland niet kennen. Na 34 speelronden geven wij de kampioensschaal aan de gene met de meeste punten. Na acht bekerrondes geven wij de beker aan het team dat de finale wint. Hier spelen de beste acht na 22 ronden de finals, en de grand final bepaald direct wie er landskampioen is. Het is alsof Ajax en PSV in 1 wedstrijd moeten beslissen wie de beste is, en dan nog eens tien keer groter. Vergeleken met de Grand Final is de KNVB beker inderdaad geen prijs (insiders-joke).

De hele week stond al in het teken van deze wedstrijd. Caitlyn had haar kaartje al op zondagochtend geregeld. Daarnaast ook een kaartje voor een dinner met de spelers na afloop. En een kaartje voor volgende week vrijdagavond, wanneer de club de beste speler van het seizoen kiest. Allemaal tradities en ik wil niet weten hoeveel dollars het allemaal kost.

Ons balkon was uiteraard versiert, met ballonnen en posters achter de ramen. Door de week zijn er in de stad de hele tijd activiteiten. Vrijdag was de “grand final parade”, waarbij de spelers van beide teams in een auto door de stad worden gereden en na afloop een kleine toespraak houden, voor ongeveer 100.000 mensen op de straat. Het is alsof de Coolsingel volstroomt na en prijs voor Feyenoord, maar dan voor de wedstrijd.

De avond ervoor is de grote footy show. Normaal is dat een wekelijks tv programma, nu wordt “even” de Rod Laver Arena (Australian Open finale, 20.000 toeschouwers) gebruikt om de show (3,5 uur) te presenteren, vol met artiesten, nabeschouwingen op het hele seizoen en uiteraard de voorbeschouwing voor de volgende dag. Caitlyn heeft weinig geslapen, net als ik deed voor de WK finale in juli. ‘s Ochtends een ontbijt met de hele familie en met 10 nerveuze mensen om me heen met trillende handen en onrusitge voeten werd zelf ik nerveus. Daarna was er de scheiding van mensen met kaart naar het stadion en de mensen zonder kaart voor de tv. Of naar de Myer Music bowl (40.000) of Federation Square (15.000) of ergens in een pub kijken. Footy is hier geen sport, footy is religie in de puurste vorm.
Collingwoods laatste titel was in 1990 (en maar 1 in de laatste 32 jaar). St. Kilda wacht al sinds 1966 en verloor vorig jaar de finale in de laatste minuten. 100.016 mensen in het stadion en een geweldige wedstrijd. Collingwood had een betere eerste helft, een ruime voorsprong en zat kansen om een definitef gat te slaan. St Kilda had een goede tweede helft en kwam 10 minuten voor tijd voor. En vier minuten voor tijd was het een gelijke stand.
De eindstand was 9-14-68 vs 10-8-68. Ze kennen hier geen verlenging. Ze kennen hier geen penalties. Voor het eerst sinds 1977 is het heel simpel: “Come again next week”.

Ik ben leeg, op en kapot. En we moeten het komende week weer doen. Nieuwe ronde, hopelijk nieuwe kansen op een wedstrijdkaart. Volgende week ook weer werken en vanaf woensdag Margreet hier op bezoek hebben. Kan ik eindelijk weer eens in het Nederlands met iemand praten......

UPDATE 27-09: Nieuwe ronde, nieuwe kansen. Ook als het de kaartverkoop betreft. En aanstaande zaterdag kan ik wel naar binnen. Voor 'slechts' 150 dollar een standing room kaart kunnen kopen, voor misschien wel de enige replay-grand-final in m'n leven.

Mijn verjaardag

Daar zit je dan, op je verjaardag, achter een computer van de City of Casey. Met de 188 pagina dikke “Cranbourne Principal Activity Centre Residential Demand Modelling Study – Final Report” voor je neus. Sommige dingen zijn overal ter wereld hetzelfde en één van die dingen is dat ambtenaren veel te veel veel te dikke rapporten schrijven.

Werkdag drie zit er bijna op en de eerste indruk is goed. De reistijd van meer dan een uur is weer even wennen, maar hopelijk wordt die volgende week korter als ik mijn fiets heb. Gisteren besteld en morgen af te halen; 100 dollar voor een nieuwe mountainbike. Voor dat geld verwacht ik dat die fiets minstens tot het einde van 2010 me sneller van en naar het station kan brengen. Morgen ook meteen een helm kopen. Niet omdat het “veiliger” is met alle heuvels hier, maar omdat het wettelijk verplicht is.
Het kantoor is één grote kantoortuin met meer dan 100 mensen. Iedereen heeft z’n eigen bureau met z’n eigen troep en rotzooi en ik begin ook al aardige stapels rapporten en andere rotzooi te verzamelen. Met de Grand Final aanstaande zaterdag zijn er aardig wat rood-wit-zwart (St. Kilda) en zwart-witte (Collingwood) versiersels aan muren en plafond geplakt. Misschien moet ik zelf die groen-wiitte sjaal maar ophangen. Opvallend is dat je met vier mensen rug – aan rug zit en achter je beeldscherm te twee “muurtjes” hebt, waardoor je je altijd kan afsluiten van andere mensen.

Inhoudelijk ga ik me de komende maanden bezighouden met Cranbourne. Cranbourne is een stadje wat de komende jaren gigantisch gaat groeien (groeikern) en de nieuwe structuurvisie voor het Cranbourne Town Centre is bijna af. Ik zal ermee langs alle afdelingen moeten en daarna de inspraakronde met de burgers doen. Dat gaat ongetwijfeld leuk worden en misschien ga ik het wel via het internet doen (Schil-West vragenlijsten naar het Engels vertalen). Ze hebben hier hetzelfde probleem als in Nederland: burgers zijn tegen alle nieuwe ontwikkelingen. Waar wij NIMBY (Not In My Back Yard) gebruiken, is het in Australia meer BANANA: Build Absolutely Nothing Anywhere Near Anything.

Morgen met collega’s de hele dag de weg op om naar andere ‘activity centres’ te kijken. Aanstaande vrijdag mag ik waarschijnlijk een presentatie over planning in Nederland geven voor alle collega’s, dus de laatste paar dagen vooral op Nederlandse websites gezeten en plaatjes bij elkaar gezocht. Ik kom mijn dagen wel door op deze manier en kan niet wachten tot het eerste salaris gestort wordt (volgende week zaterdag).

Saaie verjaardag? Tot nu toe wel. Ben nu vijfentwintig jaar......Ondanks dat het weer buiten erg herfstachtig is, voelt het niet als mijn verjaardag. Er ontbreekt iets en ik weet niet precies wat. Vanavond uit eten in een restaurant van één van de juryleden van Masterchef, ben benieuwd. Hopelijk krijg ik morgen een onverwacht kado als NEC uit de beker wordt geschopt. Nu het toch (weer) over voetbal gaat: kaarten Melbourne Heart - Melbourne Victory zijn binnen.

Saai blog? Inderdaad. Helemaal mee eens. De komende weken zal het vaker over Narre Warren, Casey en Cranbourne gaan. Met foto vanuit deze uithoek van Melbourne en het prototype van suburbane sprawl. Verheug me er nu al op om de cultuurshock te delen.

Update (23-09): Het griekse restaurant was geweldig. Hele grote hoeveelheid kleine hapjes met heel veel vlees. Eerste verjaardagskado is ook binnen: vrijdag 3 december ga ik naar U2! En vier verjaardagskaarten (waarvan 2 uit Nederland), waaronder 1 ondertekend door alle werknemers van Enity solutions. Dat is het bedrijf wat mij vvanaf volgende week betaald. En het bedrijf waar ik nooit iemand van gesproken heb. Rare mensen, Australiers.........

The Royal Melbourne Show

Afgelopen week had de krant een speciale bijlage. De 2010 Official Guide to the Royal Melbourne Show. Met alle evenementen, alle dieren en alle “showbags”. De Melbourne show bestaat al 155 jaar (niet slecht voor een stad die slechts 185 jaar oud is) en is van oudsher de plaats waar landelijk Victoria aan de stadsmensen laat zien wat ze te bieden heeft.

De klassieke elementen zijn er nog steeds. Een gigantische hoeveelheid boerderijdieren worden de hele dag door duizenden kinderen geaaid en gevoerd. Daarnaast zijn er de vele dieren die meedoen aan de competities. Alleen al op deze zondag waren er 25 verschillende hondensoorten die allemaal strijden om de titel “mooiste hond van de show”.

Ook andere elementen als showpaarden, ouderwetse landbouwmachines, moestuinen en cakewedstrijden zijn erg oubollig. Een van de leukere klassieke onderdelen zijn de houthakwedstrijden met wederom allerlei verschillende klassen en technieken.

Maar de show gaat ook met z’n tijd mee. Monstertrucks, rockbandjes, professionele 25m duikers, rotsklimmers en freestyle moterbikers zorgen ervoor dat ook de middelbare scholieren geinteresseerd blijven.
Daarnaast zijn er de vele kermisattracties. Uiteraard een groot reuzenrad en simpele botsauto’s, maar genoeg wildere en misselijkmakende attracties die rustig op de zomerkermis op de Spuiboulevard in Dordrecht kunnen staan. De show trekt dan ook deels hetzelfde publiek als een Nederlandse kermis. Overdag veel gezinnen (met alle buggy’s die tegen je enkels aanrijden) en ‘s avonds de pubers. Voor sommige mensen draait de show om eten. Er zijn ontzettend veel stalletjes met gratis hapjes en drankjes. Australiers zijn net zo erg als Nederlanders als iets gratis is en de stal met “little Dutch pancakes” (poffertjes) was misschien wel de meest populaire. Zelf waren we erg te spreken over het gratis wijnproeven.

Als goede afsluiter moet ere en showbag gekocht worden. Een showbag is een plastic tas met snoep en speelgoed. Klinkt simpel, maar er is een keuze uit 350 verschillende, van 1 tot 140 dollar. En alle grote merken doen mee. Naast de Mars-bag, de chupa chup-bag (en alle andere) zijn er ook de bob de bouwer, de hello kitty, de wall-e en de south park bag. Er zijn tassen met plastic geweren en zwaarden, complete piratenkostuums, voetballen, playstationspellen en opblaaspalmbomen. Uiteindelijk zijn we met “maar” zes showbags en een hoeveelheid snoep voor de rest van het jaar thuisgekomen.

Verder afgelopen week: Collingwood heeft de grand final gehaald. Geweldige wedstrijd waarin de kampioen van vorig jaar vermorzeld werd. Collingwood heeft last van het Ajax-syndroom: verreweg de populairste club, daarom gehaat door alle andere fans en ze wachten al twintig jaar op een nieuwe titel (goed, Ajax “pas” vijf jaar, maar dat gun ik ze wel, nog vijftien jaar helemaal niets). Aanstaande zaterdag de Grand final, tegen St. Kilda. Het gaat nergens anders over in de krant en op tv en waarschijnlijk wordt het de komende dagen alleen maar erger. Een kaart voor de finale is voor mij onmogelijk, of ik moet ongeveer 1000 dollar neerleggen.

Morgen voor het eerst werken bij de city of Casey, woensdag mijn verjaardag. Eens kijken of die twee in een niewe blog te combineren zijn.

Kakadu (2)

Zoals gezegd beschrijft de lonely planet kakadu als “an adventure”. De touroperator heette “Adventure tours” en mijn tour was de “three days Kakadu adventure”. Avontuurlijker dan dit kan het haast niet worden; in Nederland rijden we niet dagelijks met de auto door een rivier.

De overnachtingen waren een van de hoogtepunten. In het pikkedonker moest iedereen z’n eigen koepeltentje opzetten zonder buitentent (hopelijk niet bovenop een giftige slang of spin). Vervolgens eten koken op een kampvuur en ‘s avonds op een dun matje in slaap vallen, letterlijk onder een fantastische sterrenhemel. Voor het eerst in tijden heb ik de melkweg weer kunnen zien, iets wat in Nederland helaas onmogelijk is.

Kakaku heeft twee seizoenen: droog en nat. In het natte seizoen valt er continu regen, waardoor hele gebieden meters onderwater staan. Dit zorgt ervoor dat in het droge seizoen er spectaculaire watervallen zijn. Omdat de Rangers aan het begin van het droge seizoen alle krokodillen vangen, zijn dit ook de meest veilige plaatsen om te zwemmen. En dat is wat we ook uitgebreid gedaan hebben.

De eerste duik is zo ontzettend verfrissend. Na een 4WD van een uur, een wandeling van een paar kilometer in 34 graden, is het enige wat je wil doen in dat water springen. Eenmaal erin, blijkt het water ook nog eens lekker opgewarmt te zijn! Bij de Maguk waterval konden we zowel beneden als boven zwemmen. JimJim is een waterval bij een kloof. Omdat de stenen zoveel water absorberen, is de rivier boven volledig droog en kan je er staan. Beneden is het prachtig met een klein strandje. Helaas staat het water beneden in verbinding met een rivier, waardoor er daar wel krokodillen zijn en zwemmen dus niet slim is.

Behalve de watervallen heeft Kakadu ook heel veel aboriginal cultuur. Naast een kamp waar we leerden om een speer te gooien (toch handig, atletiek) zijn verspreid over het park duizenden rotstekeningen te vinden. Veel gaan over welke delen van welke vis eetbaar zijn, of het zijn verhalen die je waarschuwen voor de gevaren van krokodillen.

Het meest spectaculair was misschien wel het uitzichtpunt. In steden ga ik graag de hoge torens op, in Kakadu moet je zelf behoorlijk steile rotsen beklimmen, maar het uitzicht boven is fantastisch. Precies op een punt waar vier verschillende landschappen samenkomen, kan je volledig rondkijken zonder dat je zicht belemmerd wordt. Onmogelijk om dat in 1 foto te vangen (speciaal voor Rutger en Marlon, toch een poging:)

Deze week is het afkicken van de reis, weer terug in de kou (13 graden). Vrijdagmiddag weer een kleine bijbaantje, vrijdag- en zaterdagavond de beide halve finales AFL, zondag de Melbourne Show en dan maandag weer “echt” werken, voor het eerst in bijna twee maanden. Ben benieuwd…….

Kakadu (1)

De lonely planet beschrijft Kakadu als “much more than just a national park, it’s an adventure”. Het is geen national park wat je even op een zondagmiddag kan doen, daarvoor ligt het te ver van Darwin (3 uur rijden) en is het te groot (20.000 km2, Belgie is 30.000 km2). Met een driedaagse tour denk ik dat ik alle hoogtepunten heb kunnen zien.

Kakadu kent zes verschillende type landschappen. Bossen, regenwoud, heuvels, rotsen, kustgetij en overstomingsgebieden. Daardoor zijn er ook compleet verschillende ecosystemen met compleet verschillende diersoorten. Zestig soorten zoogdieren (waaronder Wallabies, kleine Kangeroos), bijna 300 vogelsoorten, meer dan 120 verschillende reptielen (waaronder zoet- en zoutwaterkrokodillen) en minstens 10.000 insectensoorten leven is het park en het leuke is; je ziet ze ook, zonder er veel moeite voor te doen.

Op de eerste ochtend begon het al meteen goed: tewijl we op een onverharde weg reden en de zon net opkwam, sprongen de Wallabees links en rechts langs de auto. Ondanks dat ze in het wild leven, zijn het ontzettend tamme beesten die rustig in de buurt van mensen komen.

Het meest indrukwekkend zijn toch wel de krokodillen. Overal langs het water staan de bordjes om jet e waarschuwen dat je niet moet zwemmen of te dicht langs de kant moet komen. In Kakadu hebben ze op het ogenblik een gigantisch overschot aan krokodillen, omdat de jacht op ze verboden is. Overdag zijn het al enge beesten, ‘s nachts is het nog erger. Als je met een zaklamp richting het water schijnt, dan zie je de witte / rode ogen terugkijken. Ook hoor je ze rondzwemmen onder water, waardoor je niet weet of ze 100 of 10 meter bij je vandaan zijn.
Spinnen zijn overal. Ook deze zijn ‘s nachts het makkelijkst te spotten. Met een zaklamp flinkeren hun ogen als kleine diamantjes op de grond. De grootste spin die ik gezien heb was ongeveer 10 centimeter, maar er zijn er nog vele malen groter, zo groot dat ze zelfs kleine vogels eten.
Naast een dingo die een slang had gevangen (helaas geen foto), de wilde paarden, de waterbuffels en de vele vogels zijn de kleine reptielen moeilijker te spotten. Vaak zijn ze te snel weer verdwenen om een foto te maken. Mijn favoriet was echter Jake. Jake is een water python. Jake was achter de koelkast bij een benzinestation gevonden. Gelukkig was Jake nog maar 75 centimeter lang, want zijn zes meter lange grote broer is een stuk minder aantrekkelijk om vast te houden.
Kakadu is veel meer dan alleen maar dieren. Echt kamperen (dus niet met een caravan met digitenne en een magnetron), watervallen, aboriginal tekening op rotsen, 4WD door rivieren en fantastische uitzichten. Genoeg voor een tweede blog over Kakadu dus.

Darwin

Vanuit Melbourne ben je na 4,5 uur vliegen nog steeds in hetzelfde land, maar aan de andere kant van het eiland. Darwin is de noordelijkste stad van Australie en ligt dichterbij de hoofdstad van Indonesie dan bij Canberra (2700 vs 3100 km). Het klimaat is er dan ook tropisch, het hele jaar door kan het rond de 34 graden zijn. Darwin als stad is erg jong. De Nederlanders hebben rond 1629 voornamelijk langs de kust gevaren en bepaalde gebieden "Arnhem land" en "Grootye Eiland" genoemd. Pas in 1869 is op deze plek een stad gesticht, meer dan 100 jaar na de meeste andere Australische steden. Met 120.000 inwoners is het net zo groot als Dordrecht, maar met een bioscoop, casino en andere zaken die horen bij de hoofdstad van het 'Northern Territory'. Veel ouds of historisch is er niet te vinden. De Japanners hebben het centrum in 1942 platgebombardeerd en cycloon Tracey heeft op kerstavond in 1974 die verwoesting dunnetjes overgedaan. Het oude stadhuis is als monument bewust niet herbouwd.

Darwin als stad is erg leuk. De zon zorgt ervoor dat het er altijd aardig uitziet, de vele abboriginals op straat (hoewel het met de meeste niet erg goed gaat) geven het gevoel dat hier echt een andere cultuur is geweest en de stad is compact met veel dingen om te doen. De mensen zijn wel anders in het noorden. Ruwer en grover. In de VS is 'Redneck' de term die de lading dekt. Darwin is dan ook de stad in Australie waar per inwoner de meeste liters bier worden gedronken. Met de grote legerbasissen (army-navy-airforce) zorgt het voor een man-vrouw verhouding van 6:1 in de leeftijd 18-24 jarigen. Tegelijkertijd is het de hoofdstad met de meeste 'glassings', steekpartijen met gebroken bierglazen. Erg gezellig op vrijdagavond dus, waar de politie continu in grote aantallen aanwezig is. Wat ik er zelf van heb gemerkt is dat je overdag midden op straat wordt aangesproken om voor 50 dollar iemands drugstest te doen............


Mijn favoriete plek is waarschijnlijk het nieuwe Waterfront. In de oude haven die buiten gebruik is, is een golfslagbad aangelegd. Voor vijf dollar kan je een halve dag met een boogieboard of luchtband ronddobberen (en verbranden). Het golfslagbad is ook wel nodig, omdat de zee vol zit met krokodillen en dodelijke kwallen. 's Avonds is het een ideale plek om de zon onder te zien gaan en wat te eten.Darwin zou een ideale plaats zijn voor internationale reizigers als een stopover, als het op een betere plek had gelegen. De meeste mensen (waaronder ik) gebruiken het ook als stopover, maar dan voor Kakadu National Park.

Footy – Voetbal – Footy

Afgelopen week was een hele rustige week. Het contract met Casey Council (tot 31 december) is getekend en de vlucht + accommodatie in Darwin zijn geboekt. Verder door de weeks weinig bijzonders, met het koude winterweer. Gelukkig is daar dan altijd een weekend, waarin er gevoetbalt wordt. Twee dagen, drie wedstrijden. Twee keer de MCG, een keer AAMI Park.

Het is September en dat betekend dat Australia Rules Football (footy) aan de finals begint. Een soort play-offs die na een seizoen van 22 wedstrijden bepalen wie er kampioen is. Vrijdagavond Geelong-St Kilda, een wedstrijd die vorig jaar de finale was. Ondanks de forse ticketprijzen (70 dollar = 50 euro voor het goedkoopste kaartje) komen er ruim 60.000 mensen op af. Al het publiek zit door elkaar heen, ook veel neutrale fans van andere clubs die hun clubkleuren dragen.

Australian Rules blijft een heel apart spel. Ik heb nu ongeveer 10 wedstrijden in een stadion en 10 op tv gezien en begin het steeds beter te begrijpen en te waarderen. Het ongecontroleerde vechten om de bal begint bepaalde patronen te vertonen. Het blijft raar dat je een punt krijgt als je naast schiet (behind), maar de sfeer en spanning maken veel goed. De hoge scores zorgen er ook voor dat het spel de hele tijd boeiend blijft. Geelong - St. Kilda eindigde uiteindelijk in 79-83. Vier punten verschil, "less then a goal" (je krijgt er zes per doelpunt) en met een afgekeurd doelpunt van Geelong in de laatste minuut, dan is wel duidelijk waar de kranten op zaterdagochtend over schrijven (behalve het fiet dat de halve staat onderwater staat en er nog steeds geen regering is).

Zaterdagmiddag een wedstrijd van een hele andere orde. Melbourne Heart - North Queensland Fury. "Soccer", dus gewoon voetbal. Op een normaal veld, met de normale regels. En het gaat niet goed met Melbourne Heart. Dit is hun derde thuiswedstrijd en na meer dan 10.000 toeschouwers in de eerste en meer dan 6.000 toeschouwers in de tweede ronde, zakt het aantal langzaam naar schokkend lage waarden: Slechts 4.184 mensen namen de moeite om te komen kijken. In een stadion voor 28.000 is dat koud, leeg en kil. Zelfs met kaartjes voor de halve prijs (minder dan 10 euro) zijn de sportgekke inwoners van deze stad niet bereid naar dit spelletje te gaan kijken.

Hoogtepunt voor mij was dan ook het uitvak. Ongeveer 35 mensen meegereisd uit Queensland met literaire hoogstandjes als "Your support is f*cking shit" en "1-0, and you still don't sing" richting de Melbourne fans. Zelfs nog even de politie pesten door uit het 'uitvak' (geen hekken in het hele stadion) te wandelen. Eindelijk een beetje Europese sfeer bij een sportevenement hier. Met het troosteloze aantal toeschouwers had het net de Krommedijk kunnen zijn, al is AAMI Park daar veel te modern voor.

Maar het spel zelf was (weer) niet om aan te zien, 1-0 in de 11de minuut en in de 80 ste minuut heb ik iets gedaan wat ik nooit doe: Voor het laatste fluitsignaal weggaan. Erg on-Hollands (ik heb betaald voor 90 minuten en dan zal ik die ook allemaal zien), maar aan de andere kant van het spoor was iets belangrijkers aan de gang. Door de stromende regen van een troosteloos AAMI Park naar een kolkend MCG rennen: Western Bulldogs en Collingwood speelden daar hun eerste "final". En Collingwood is mijn team, ik ken inmiddels de spelers, spring gerust op uit m'n stoel bij doelpunten en kan op de scheids schelden alsof het Blom, Wegereef of Jol is.

Voetbal is dood, footy leeft hier. Het is lastig om te omschrijven hoe het is in september, maar iedereen in deze stad van 4,5 miljoen mensen heeft een team. Veel mensen in het publiek komen al meer dan twintig jaar naar elke wedstrijd. Hoewel ook hier de commercialisering toeslaat, blijven bepaalde tradities in stand. En de komende weken worden echt interessant, mer in het laatste weekend van september de grand final. Een kaartje krijgen lijkt onmogelijk, er wordt nu op de zwarte markt al meer voor gevraagd dan ik bereid was te betalen voor de WK finale......

De rest van de week radiostilte van mijn kant: ik ben in Darwin tot en met zaterdagochtend. Weer een ander stuk van dit gigantische continent bekijken.