Het is September en dat betekend dat Australia Rules Football (footy) aan de finals begint. Een soort play-offs die na een seizoen van 22 wedstrijden bepalen wie er kampioen is. Vrijdagavond Geelong-St Kilda, een wedstrijd die vorig jaar de finale was. Ondanks de forse ticketprijzen (70 dollar = 50 euro voor het goedkoopste kaartje) komen er ruim 60.000 mensen op af. Al het publiek zit door elkaar heen, ook veel neutrale fans van andere clubs die hun clubkleuren dragen.
Australian Rules blijft een heel apart spel. Ik heb nu ongeveer 10 wedstrijden in een stadion en 10 op tv gezien en begin het steeds beter te begrijpen en te waarderen. Het ongecontroleerde vechten om de bal begint bepaalde patronen te vertonen. Het blijft raar dat je een punt krijgt als je naast schiet (behind), maar de sfeer en spanning maken veel goed. De hoge scores zorgen er ook voor dat het spel de hele tijd boeiend blijft. Geelong - St. Kilda eindigde uiteindelijk in 79-83. Vier punten verschil, "less then a goal" (je krijgt er zes per doelpunt) en met een afgekeurd doelpunt van Geelong in de laatste minuut, dan is wel duidelijk waar de kranten op zaterdagochtend over schrijven (behalve het fiet dat de halve staat onderwater staat en er nog steeds geen regering is).
Zaterdagmiddag een wedstrijd van een hele andere orde. Melbourne Heart - North Queensland Fury. "Soccer", dus gewoon voetbal. Op een normaal veld, met de normale regels. En het gaat niet goed met Melbourne Heart. Dit is hun derde thuiswedstrijd en na meer dan 10.000 toeschouwers in de eerste en meer dan 6.000 toeschouwers in de tweede ronde, zakt het aantal langzaam naar schokkend lage waarden: Slechts 4.184 mensen namen de moeite om te komen kijken. In een stadion voor 28.000 is dat koud, leeg en kil. Zelfs met kaartjes voor de halve prijs (minder dan 10 euro) zijn de sportgekke inwoners van deze stad niet bereid naar dit spelletje te gaan kijken.
Hoogtepunt voor mij was dan ook het uitvak. Ongeveer 35 mensen meegereisd uit Queensland met literaire hoogstandjes als "Your support is f*cking shit" en "1-0, and you still don't sing" richting de Melbourne fans. Zelfs nog even de politie pesten door uit het 'uitvak' (geen hekken in het hele stadion) te wandelen. Eindelijk een beetje Europese sfeer bij een sportevenement hier. Met het troosteloze aantal toeschouwers had het net de Krommedijk kunnen zijn, al is AAMI Park daar veel te modern voor.
Maar het spel zelf was (weer) niet om aan te zien, 1-0 in de 11de minuut en in de 80 ste minuut heb ik iets gedaan wat ik nooit doe: Voor het laatste fluitsignaal weggaan. Erg on-Hollands (ik heb betaald voor 90 minuten en dan zal ik die ook allemaal zien), maar aan de andere kant van het spoor was iets belangrijkers aan de gang. Door de stromende regen van een troosteloos AAMI Park naar een kolkend MCG rennen: Western Bulldogs en Collingwood speelden daar hun eerste "final". En Collingwood is mijn team, ik ken inmiddels de spelers, spring gerust op uit m'n stoel bij doelpunten en kan op de scheids schelden alsof het Blom, Wegereef of Jol is.
Voetbal is dood, footy leeft hier. Het is lastig om te omschrijven hoe het is in september, maar iedereen in deze stad van 4,5 miljoen mensen heeft een team. Veel mensen in het publiek komen al meer dan twintig jaar naar elke wedstrijd. Hoewel ook hier de commercialisering toeslaat, blijven bepaalde tradities in stand. En de komende weken worden echt interessant, mer in het laatste weekend van september de grand final. Een kaartje krijgen lijkt onmogelijk, er wordt nu op de zwarte markt al meer voor gevraagd dan ik bereid was te betalen voor de WK finale......De rest van de week radiostilte van mijn kant: ik ben in Darwin tot en met zaterdagochtend. Weer een ander stuk van dit gigantische continent bekijken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten